Шлюбы заключаюцца на нябёсах. Менавiта так, па волi нейкiх вышэйшых сiл, сустрэлi адзiн аднаго капiтан Трумм i Чарамара. Зрэшты, i жыццёвыя шляхi выдатных артыстаў Беларускага тэатра «Лялька», якiя ствараюць прыцягальныя вобразы галоўных персанажаў у спектаклi «Чарамара», — Валерыя i Дар’i Зiмнiцкiх — перасеклiся наўрад цi выпадкова. Прыгожая пара таленавiтых маладых людзей. Гэта лёс!
Менавiта лёс распарадзiўся такiм чынам, каб у 2014 годзе на мiжнародным тэатральным фестывалi ў лiтоўскiм Панявежысе Беларускi тэатр «Лялька» прадставiў пастаноўку «Прынцэса i свiнапас» з Валерыем Зiмнiцкiм у ролi Прынца, а Кiеўскi акадэмiчны тэатр лялек — монаспектакль «Дзяўчынка з запалкамi», падрыхтаваны будучай жонкай Валерыя.
Пра тое, што «будучая жонка», нiхто, вядома, выказаць здагадку не мог. Хiба што сам Валерый, якi там, у Панявежысе, звярнуў на Дар’ю самую пiльную ўвагу. I вось глядзiце: два спектаклi — па нябесных творах Андэрсена. Скажаце, выпадковае супадзенне? Ну, не ведаю…
Артысты абодвух калектываў пазнаёмiлiся адзiн з адным у кулуарах фестывалю. Вольны ад спектакляў час праводзiлi ўсе разам. I раз’ехалiся па сваiх гарадах. Але Валерый узяў i напiсаў Дар’i. А яна ўзяла i адказала.
Ужо летам таго ж шчаслiвага для двух акцёраў года Валерый запрасiў Дар’ю прыехаць на «Славянскi базар у Вiцебску», каб пранiкнуцца духам грандыёзнага фестывалю, разам пагуляць па вячэрнiх вулачках горада на Дзвiне, убачыць яго саборы неверагоднай прыгажосцi.
Яшчэ лета не скончылася, як Валерый адправiўся ў Кiеў — каб на горад вялiкi паглядзець i сябе паказаць бацькам Дар’i. Кандыдатура мужа для дачкi была зацверджана, i ўжо восенню маладыя людзi справiлi вяселле, нягучнае, але душэўнае. Хацелi ў Вiцебску падаць заяву, аднак на блiжэйшы час месцаў у загсе не было. Не бяда. Адправiлiся ў Гарадок, уступiлi там у законны шлюб i вярнулiся ў Вiцебск на вясельнае застолле, удзельнiкамi якога сталi менавiта тыя сябры жанiха i нявесты па акцёрскiм цэху, якiя былi побач з iмi на фестывалi ў Панявежысе.
Але дзе працягваць служэнне тэатру, у Кiеве цi Вiцебску? Дар’я разважыла так: муж — вiцябчанiн, кiраўнiк сям’i, за яго плячыма мноства блiскуча сыграных роляў, i калi Вiктар Клiмчук, мастацкi кiраўнiк тэатра «Лялька», не будзе супраць, Дар’я гатова папоўнiць яго трупу. Вiктар Iгнатавiч, вядома ж, пагадзiўся.
Вось так пачыналася гэта прыгожая гiсторыя, якая не менш прыгожа працягваецца па сённяшнi дзень. У кожнага быў свой шлях на сцэну «Лялькi». Валерый Зiмнiцкi родам з Оршы. У 2009 годзе скончыў Беларускую дзяржаўную акадэмiю мастацтваў. На апошнiм экзамене прысутнiчаў сам Вiктар Клiмчук. У вынiку яго уважлiвых назiранняў тры чалавекi працягнулi служэнне ў тэатры «Лялька»: Сяргей Талкач, Мiхаiл Клiмчук i Валерый Зiмнiцкi. Валерыю, дарэчы, прапаноўвалi працаваць у Мінску, але дасведчаныя людзi параiлi: калi хочаш стаць сапраўдным акцёрам у сапраўдным тэатры, адпраўляйся ў Вiцебск.
Дар’я родам з расiйскага Краснадара. У свой час бацькi пераехалi ў Краматорск. Скончыла Кiеўскi нацыянальны ўнiверсiтэт тэатра, кiно i тэлебачання iмя I. К. Карпенка-Карага. Выкладала ў гэтым унiверсiтэце дысцыплiны «Майстэрства акцёра тэатра лялек» i «Сцэнiчная мова». У Кiеўскiм акадэмiчным тэатры лялек сыграла больш за 20 роляў.
Пераход з украiнскай на беларускую мову быў для Дар’i даволi лёгкiм. Яна наогул хутка i арганiчна ўлiлася ў калектыў «Лялькi», прыняла дух i традыцыi гэтага тэатра. На яго яркiх святах дзяцей i дарослых забаўляюць казачныя персанажы ў выкананнi акцёраў, якiя працуюць на хадулях. Iнiцыятарам такога фармату з’яўляецца менавiта Дар’я Зiмнiцкая. Яна ж i рэжысёр-пастаноўшчык арыгiнальных танцавальна-гульнявых навагоднiх праграм для дзяцей.
Валерый i Дар’я — акцёры шырокага творчага дыяпазону, адораны разнастайнымi талентамi. Валерый пiша музыку i вершы. Рок-гурт «Сны Опоссума», удзельнiкам якога ён з’яўляецца, вядомы многiм. Муж i жонка арганiзавалi свой уласны тэатр лялек: iх мабiльная «УхТышка» разлiчана на нешматлiкую аўдыторыю дзетак узростам ад аднаго года. Перавага такога камернага тэатра ў тым, што акцёры ў аблiччы сваiх персанажаў могуць надаць увагу падчас спектакля кожнаму i зрабiць дзяцей непасрэднымi ўдзельнiкамi казачнага прадстаўлення.
Творчы дуэт Зiмнiцкiх у пастаноўцы Мiхаiла Клiмчука «Чарамара» — яркi прыклад глыбiнi спектакляў «Лялькi», калi кожны глядач у залежнасцi ад узросту можа ўзяць для сябе нешта сваё. Менавiта такое мастацтва не толькi забаўляе, але i «шлiфуе» чалавека, надае высакароднасць яго душы. Валерыю i Дар’i аднолькава цiкава працаваць i ў дзiцячым, i ў дарослым спектаклi. Але пастаноўкi для дзяцей, сцвярджаюць яны, больш важныя i адказныя. Дарослага чалавека наўрад цi пераробiш. Ужо якi ёсць.
«Калi б мастацтва мяняла людзей, мы б жылi ў раi», — усмiхаецца Валерый. А вось душа юнага гледача яшчэ пластычная. З ёй трэба абыходзiцца асцярожна. I ненадакучлiва весцi за сабой у свет дабра i прыгажосцi.
Талент акцёраў ацэнены годна. Валерый Зiмнiцкi адзначаны падзякамi мiнiстра культуры Рэспублiкi Беларусь, старшынi Вiцебскага аблвыканкама, Ганаровай граматай Мiнiстэрства культуры Беларусi, дыпломам Мiжнароднага фестывалю тэатраў лялек «Белгарадская забава — 2021» за лепшую акцёрскую работу (роля барона Троча ў спектаклi «Лялькi Цiма Талера, або Прададзены смех»). Дар’я Зiмнiцкая — падзякай мiнiстра культуры Рэспублiкi Беларусь i Ганаровай граматай галоўнага ўпраўлення iдэалагiчнай работы i па справах моладзi аблвыканкама.
Прыгожая гiсторыя сатворчасцi вiцябчанiна i кiяўлянкi знаходзiць свой працяг у асобе чароўнай дачушкi — пяцiгадовай Варвары Зiмнiцкай. Валерый i Дар’я належаць да лiку тых сямейных пар, якiя не ўяўляюць, як можна праводзiць вольны час без дзяцей. Бабулi i дзядулi — гэта ўсё добра, вядома, але што рабiць, напрыклад, на адпачынку без сваёй Варваркi? Iм удваiх было цiкава да нараджэння дачкi. А цяпер iх заўсёды трое. Варвара падрастае фактычна ў сценах «Лялькi»! Ужо выходзiла на сцэну — падчас капуснiка ў гонар юбiлею Вiктара Клiмчука. Гэта быў вiншавальны нумар ад Зiмнiцкiх.
Аднак Валерый i Дар’я зусiм не лiчаць, што будучыня iх дзiцяцi ўжо наканавана. Рана яшчэ пра гэта гаварыць. Галоўнае, сцвярджаюць яны, — каб чалавек займаўся тым, што яму па душы i ў чым ён адчувае сябе гарманiчнай асобай. Сама дзяўчынка выказвае жаданне быць... не, не касманаўтам, а «готовницей». У космас хай ляцяць хлапчукi, а яна да iх вяртання прыгатуе абед.
Тэатр i звычайнае жыццё ў Валерыя i Дар’i Зiмнiцкiх злiлiся ў адну хвалю. Такога рычажка, якi пераключае цябе ў той цi iншы рэжым быцця, не iснуе. Праца над роляй працягваецца заўсёды. Гэта не толькi непасрэдна рэпетыцыi на сцэне цi нават у сябе дома. Гэта яшчэ i азарэнне, i праца душы, якая не ведае стомленасцi. У тым i заключаецца шчасце акцёра — спасцiгаць бязмежны космас чалавека, служыць мастацтву. Зрэшты, гэта рабiць удваiх весялей. Дакладней, утраіх.
© Авторское право «Витьбичи». Гиперссылка на источник обязательна.
